Vraag

Stevig, een behandelcentrum voor mensen met een licht verstandelijke beperking en gedrags-, psychiatrische problematiek, stelde aan Verhaal op Maat de vraag: ‘Kunnen jullie een voorstelling maken over maatregelen die de vrijheid van clienten beperken en hoe medwerkers daar bewuster mee om kunnen gaan?’ Het gaat dan om huisregels voor eten en bellen, maar ook om maatregelen als; alleen onder begeleiding naar buiten mogen, de kamerdeur op slot en uiteindelijk separatie.

Aanpak

Wij lopen een aantal dagen intensief op het terrein van Stevig rond.Trekken op met clienten, bekijken hun kamers en zitten zelf ook even in een separeercel. We houden interviews met clienten, medewerkers, managers,behandelaars en de directeur. Vervolgens wordt er in nauw overleg met de opdrachtgever een verhaal geschreven, dicht op de huid van medewerker en client.

Het verhaal, ‘Een Stevig Fundament, werken aan vertrouwen’,bestaat uit alledaagse zeer herkenbare scènes en laat als een spiegel de medewerkers  ervaren wat de impact van hun denken en handelen is op een cliënt.

Direct na de voorstelling vindt er een werksessie plaats waarbij de medewerkers actief aan de slag gaan met hun eigen opvattingen over vrijheidsbeperkende maatregelen. Zo is er een ‘Cross the line’ oefening waarbij ze naar aanleiding van stellingen bepalen waar ze zelf ‘staan’ als het gaat om vrijheids beperking? Ook worden er eigen verhalen en ervaringen gedeeld en is er ruimte voor discussie.

Medewerkers worden zich, soms voor het eerst, bewust van de impact van
hun handelen op de client. Sommige besluiten om meer een eigen afweging te maken en daar zonodig de discussie over aan te gaan binnen het team. Bepaalde (groep)regels worden opnieuw bekeken en onderworpen aan de vraag: is deze regel echt nodig of kan het ook anders?

‘Een voorstelling die niet binnenkomt via het hoofd maar via het hart’, zoals de coach van Stevig; Ankie Swinkels het zo mooi verwoorde.

Reacties

DVC ‘er Maj (43 jaar): ‘Het is niet eens zo dat ik de alledaagse vrijheidsbeperkende maatregelen niet meer zie, ik zie ze gewoon niet.’

Groepsleider Leonie Janssen (26 jaar) : ‘Leuk, dynamisch en interactief. Veel beter dan een power point presentatie. De spelers hebben ons écht een spiegel voorgehouden’.

Medewerker Harry (56 jaar): ‘Ik dacht wat zullen ze nou weer bedacht hebben?! Toch een soort van, ‘we moeten weer’. Maar direct al toen het begon, die spiegel, dat zet je toch aan het denken’.

Medewerkster Linda (23 jaar): ‘Het stukje cliënt wat in het verhaal meegenomen werd vond ik heel mooi. In 99% van de gevallen wordt de ervaring van de cliënt vergeten’.

Medewerkster Ria (44 jaar): ’Het kwam flink binnen. Ben nu wel even toe aan pauze, ik moet zo dadelijk nog wel kunnen werken!’.